Bana söyleyen olsaydı valla da billa da dikkate alırdım, doğrusu bu çok önemli bir mevzu. Çocuk olduktan sonra kalbin on kat daha hızlı atacak, on kat daha yorulacak çünkü.
Buraya koyacaktım tekrar bulamadım, geçenlerde piled higher and deeper karikatürlerinde gördüğüm bir parenting grafiğini. Çocuktan önce ve sonra mutluluk ve endişe oranlarını gösteriyordu. Her ikisi de feci şekilde pik yapmış çocuktan sonra, görünce valla ne kadar da doğru dedim. Bir tavan bir dip böyle fırtınada kalmış minik bir sandal gibi çalkalanıyorsun.
Bunu bizzat her gün yaşayan biri olarak, bazen dayanamayacak gibi oluyorum. Kalbim yerinden fırlayacak, tıp tıp atarken patlayacak gibime geliyor. Bir de hani bazen göğsün tam orta yerinde bir taş varmış da, derin bir nefes alınca geçecekmiş gibi olur ya, gün boyu sürekli o his orada. Bütün nefeslerim artık hoooh diye derin nefeslere döndü amma velakin o taş hep orada, daima benimle. İşte ben anneliği bu hisle özdeşleştiriyorum.
Buraya kadar yazdıklarımdan sanki bu çarpıntıların ve taşların nedeni sıkıntıymış gibi algılanmış olabilir. Hayır öyle değil, sebebi sadece sıkıntı ve endişe değil, mutluluk, sevinç, heyecan da aynı hissi veriyor, daha doğrusu asıl sebep tüm duyguların maksimumda olması ve gün içinde durmadan o duygudan bu duyguya savruluyor olmak.
Bu öyle bir his ki, anne olana kadar hiç birşeyde yaşamadım bunu ben. Tarifi yok ve bu kadar hızlı değişimler hayatın hiç bir kısmında yer almıyor. En extrem sporlarda bile bu heyecana varılamıyor, birkaç tanesini denedim de ondan biliyorum. Böyle olunca sağlıklı düşünmek de zor ya, hadi o başka bir yazının konusu olsun.
Uzun lafın kısası, anne kalbinin bu gerilime dayanması için çok ama çok sağlam olması lazım. Ya yoga ya ilaç ya da çocuğu bir süreliğine satacak başka bir kucak bulmak lazım ki sağ kalabilesin. Şimdi derin bir ohhm çekeyim de minnakımın yanına geri döneyim, bu duygu sarhoşluğunun bağımlısı oldum diyebilirim ;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder