Bebeğinin doğum anı annesine daha dün gibi gelirken, bir bakmış aylaaaar, yıllaaaar geçmiş, minik bebek kocamaaaan olmuş. Anne, her ay dönümünde hem heyecan hem hüzün duyar, acaba beraber neler yaşayacağız diye hayal kurarmış.
Önce bebeğinin memeyi bırakma zamanı gelmiş. Ölesiye yorgun olsa da, gün içinde beş on kere bebeğininin memesine uapışmayacak olmasına çok içerlemiş. Öyle üzülmüş ki, sanki artık bir daha o kadar yakın olamayacaklar, aralarındaki bağlardan biri kopmuş zannedermiş.
Zamanla buna alışmış. Ancak o fırsat bulduğu her an bebeğini kucağına alıp sarılmaya, öpüp koklamaya devam etmiş. Günler yine hızla geçmiiiiş, geçmiş. Gün gelmiş bebeği artık her derdini söyler olmuş. Annesi onu sıkıştırdığı zaman git diye kovar, istemediği zaman öptürmezmiş.
Anne yine çok üzülmüş. Bir bağ daha koptu aramızda, her geçen gün sayıları azalıyor, gün gelecek evden uçup gidecek kendine ait başka bir yuva kuracak diye düşünüp dertlenirmiş.
Bir gece rüyasında kendi annesini görmüş. Kucağında yenidoğan bebeğini tutarken annesi başını okşuyormuş.
-"Benim güzel yavrum, artık daha fazla üzülme. Bebeğin her geçen gün büyüyor ama senden uzaklaşıyor sanma. Beraber geçirdiğiniz her yeni gün, anılarınızı çoğaltıyor. Paylaştığınız her olay sizi yakınlaştırıyor. Belki kucağına sık gelmiyor ama, okulda seni hatırlıyor. Karnı acıktığında canı anne keki çekiyor. Rüyasında korktuğunda anne diye bağrıyor. Bir derdi olsa ilk sana anlatmak istiyor, heyacanını ilk seninle paylaşmak için koşa koşa geliyor..."
Uyanınca düşünmüş, gerçekten de doğru. Yeni doğmuş bebeğin annesine dair aklında fazla fikri yok; dolayısıyla anne kokusu, anne sesi onun tek yatıştırıcısı. Oysa çocuğum büyüdükçe beni tanıyor, yanında olmadığım her an benim varlığıma yaslanıyor. Zaman geçtikçe görünmez bağlarımız sımsıkı düğümleniyor. Artık üzülmeyi bırakıp sadece "an"larımızın tadına varacağım, görünmez bağları farkedip, her düğümünü kalbime yazacağım...
demiş ve bir daha üzülmek yerine keyfini çıkarmaya karar vermiş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder